Η Μοναξιά Και Ο Γιατρός!

Κάποτε με έκοψες..
Κι αυτή η πληγή  ,είναι ακόμη ανοιχτή!
Συνεχώς μου θυμίζει..
Ότι δεν πρέπει, να θυμάμαι!
Σαν γυαλί με πέταξες,κι από τη δύναμη.. 
Τα θραύσματα, χίλια κομμάτια!
Ήσουν ότι χειρότερο, έχω νιώσει..!
Είχες πάντα τα νεύρα σου..
Και μια συνεχή δικαιολογία, στα πάντα!
Δεν υπήρχε τίποτα ,που να σ αρέσει...
Μου έλεγες, ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ και ..
Προσπαθούσες να μ αλλάξεις!
Μια εποχή κατάφερες, να γίνω κάτι άλλο...
Ένα μικρό  σκουπίδι,..
Που στον κάδο των αχρήστων, είναι άφαντο!
Και συ περήφανα να καβαλάς, το άλογο σου!
Ώρες να κλαίω, στην απόλυτη δυστυχία μου..!
Και συ να με κοροϊδεύεις!
Κι ο θυμός να ξεπερνά..
Κάθε καλή στιγμή και αγνή μου φλέβα!
Ξυπνούσα το πρωί, με βλέμμα σκοτεινό..!
Και τα βράδια μου είχαν μόνο μαύρο!
Μια ζωή στο γκρι και στο μαύρο!
Μα εγώ ήμουν εκεί..
Χωρίς να υπολογίζω..
Δίχως αντίσταση, έχοντας άγνοια.. 
Για την αξία και τον σεβασμό του εαυτού μου!
Εγώ κάποτε σ αγάπησα...
Εσύ ποτέ σου όμως ,δεν μ ένιωσες..
Μόνο.. το αλύγιστο εγώ σου!
Ένα λευκό χαρτί ξεκίνησες...
Στην μετέπειτα πορεία ,είχες μετεξέλιξη το γκρι..!
Με σκέψεις άρνησης..δίχως συναίσθημα στο χρώμα..
Όντας θεατής στην, απόλυτη απραξία μου!
Σε στιγμές που αφηνόταν ,ο νους μου! 
Εικόνες μ εσένα δεν ήθελα να θυμηθώ!
Ούτε καλό, ούτε κακό..
Κι όταν από καιρό ,κατάλαβα το τι είμαι εγώ..
Επέλεξα την μοναξιά ..!
Αυτή και ο χρόνος... ο καλύτερος γιατρός!!

Γράφει η Γεωργία Κατσιώρα

http://readmymotto.blogspot.gr/

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις