Οι Χαμένοι Ποιητές Των Ονείρων..

Οι Χαμένοι Ποιητές Των Ονείρων..                                       

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Είναι αυτοί, που το αίμα τους έδωσαν 

                                                                                                   Στο βωμό της αλήθειας!
                                                                                                  Τους βλέπεις στον πόλεμο
                                                                                                 Να παγώνουν στο κρύο
                                                                                              Σαν λιοντάρια αγέρωχα
                                                                                      Την καρδιά να χαρίσουν
                                                                            Μόλις το τείχος θα καταρρεύσει
                                                                  Με το πέπλο γαλήνης θα φορέσουν μανδύα
                                                                            Μ ένα άρωμα οπτασίας
                                                                        Θα ναι κάπου εδώ.
                                                                   Αυτοί είναι οι χαμένοι ποιητές
                                                                          των ονείρων
                                               Γεμάτοι φως, από τη λάμψη των γλυκών αστεριών
                                                    Με μια γλυκιά γεύση ζάχαρης και Ρόδου
                                                                  Με νότες άλλες φορές
                                                          Σου χαϊδεύουν, ανέμελα τα μυαλά.
                                                              Με περιστέρια σου στέλνουν
                                                                    Μηνύματα αγάπης.
                                                          Σου χαρίζουν της ψυχής τους το ύδωρ
                                                            Γιατί αυτοί, δίνουν τη δίψα τους
                                                                Μόλις νιώσουν χορτάτοι!
                                                               Μην μας λέτε λοιπόν αερικά
                                           Γιατί δεν ήμαστε, κέρινα ομοιώματα σε παλαιοπωλεία
                                                          Δείχνουμε κακότροποι στην ανοχή
                                                                  Σαν βλέπουμε για κέρασμα
                                                                    Γλυκά και γλυφιτζούρια!
                                                                 Η γλώσσα μας είναι σκληρή
                                                      Γι αυτό στο μάσημα ξύλου αναμασάμε σαν τσίχλα
                                                                Για να μισήσουμε τη μοναξιά
                                                                    Κι απ τη μακρινή λαλιά
                                                                       Θα βγει το παραμύθι
                                                                        Γιατί καλοί μου φίλοι..
                                                                   Ήμαστε άνθρωποι ευαίσθητοι
                                                                   Ταπεινοί και με περίσσια χάρη
                                                                      Μ ένα χαρτί κι ένα στυλό
                                                                       Σας εξυμνούμε ιστορίες
                                                                   Κι από μικροί, μ ένα σκοπό
                                                                        Ότι δεν εκφράζαμε
                                                                        Το λέγαμε με πένα!
                                                                  Σαν τους ιππότες του μυαλού
                                                                    Με τις σκιές στα βλέφαρα
                                                                     Με τα υγρά οράματα που
                                                                       Καβαλήσαμε άλογα
                                                                     Να βρούμε την ελπίδα
                                                                 Μέσα από φλόγες άσβηστες
                                                            Να αναπολούμε στην κάθε ιστορία.
                                                              Που ξετυλίγει ο απλός σου νους
                                                                        Σαν γίνει παρουσία
                                                                    Και μην ξεχνάτε φίλοι μου
                                                                    Πως η φιλοσοφία αναζητά
                                                  Εσάς ,που αγαπάτε αντί για χρώμα στο θολό τοπίο
                                                                    Τους έντιμους καθρέφτες.
                                                                  Ποτέ μην γυρνάς την πλάτη σου
                                                                  Σε αυτούς που σε έμαθαν ,να στέκεσαι
                                                         Ορθή και άψυχη , μπροστά στη λογική τους
                                                                    Με ένα βαγόνι μοναχό
                                                                       Σε λάθη του χειμώνα
                                                                   Σαν ξεγυμνώνεις την ψυχή
                                                                     Θα ναι το πρώτο σαν αρχή
                                                     Για να χεις θάψει τ όνειρα την ώρα της αλήθειας.
                                                                      Μην ψάξετε για μας λοιπόν..
                                                                     Ήμαστε πίσω από καθρέφτες
                                                                    Επιλέξαμε το δικό μας σταυρό
                                                          Κι ας μας σταύρωσαν για τριάντα αργύρια.
                                                        Εμείς ήμαστε οι χαμένοι ποιητές των ονείρων
                                                       Που όταν σας χαράξουμε την αρχή στον κύκλο
                                                  Κάνουμε τους παλιάτσους για τη συνέχεια του έργου
                                                                 Μα ήμαστε οι τελευταίοι που
                                                               Πεθαίνουν την ώρα της τελείας.

https://plus.google.com/+%CE%9C%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B7%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7/posts/WUYjkQhb6dn

                                                                        Πένα και Γραφή

                                                                     Γεωργία Κατσιώρα

Υ.Γ. Το συγκεκριμένο κομμάτι μου ,πήρε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό των Ελλήνων Ποιητών.

Ο διαγωνισμός είχε θέμα την ' Ποίηση'.

Συγχαρητήρια σε όλες τις συμμετοχές της Ομάδας.

Ευχαριστώ θερμά για την πρωτιά ...

Και υπόσχομαι να γίνω ,ακόμη καλύτερη συγγραφικά!!